Schaatsen

Mijn eerste december ooit buiten Nederland en bij jullie kan sinds lange tijd weer eens op natuurijs worden geschaatst. Zeer pijnlijk voor de schaatshooligan in mij - een eigenschap die vorige week nog rijmend en eloquent werd verwoord in een Sinterkerstgedicht afkomstig van Kerstklaas mijn moeder. Om de pijn enigszins te verzachten toog ik vanochtend met mijn zus naar de ijsbaan in Central Park.

We doorstaan de rij, tellen vele dollars neer (is toch speelgoedgeld inmiddels dus wat maakt het uit) en bemachtigen huur-'schaatsen': een plastic kruising tussen een ijshockey- en kunstschaats waarmee je in ieder geval niet door je enkels kunt gaan. We mogen de baan nog niet op, omdat de Zamboni zijn rondjes draait. Op deze Zamboni staat alleen niet het Thialf of Essent-logo, maar met grote letters 'Trump'. Magnaat Donald Trump exploiteert de baan, de Zamboni en de hamburgerkraam naast de baan.

Als de Zamboni klaar is mogen eerst de kinderen die les krijgen de baan op. Met hun prive-coaches bezetten ze een klein cirkeltje in het midden van de baan, afgezet met pionnen. Meneer Trump kennende zal dit wel een duurbetaald privilege zijn. Door de luidsprekers ratelt een vrouwenstem een waslijst aan regels af: niet tegen de richting inschaatsen, niet over de 'lesbaan', niet te hard, geen tassen op het ijs, geen telefoons en geen camera's. En dan mogen we.

Ik vind het zielig voor de Zamboni, maar binnen twee minuten is het ijs volledig uitgetrapt. Voorzichtig 'schaatsen' we onze rondjes. Nou ja, schaatsen... Mijn zus en ik verstaan hieronder hardrijden op hoge Noren op de Kaag of de ijsbaan en dit heeft meer weg van klunen door de Kalverstraat op zaterdagmiddag.

Sommigen wijken niet van de boarding - misschien moet iemand eens oud-Hollandse schaatsstoelen of nieuw-Hollandse schaatsrekjes gaan exporteren. Een Amerikaanse familie krabbelt gearmd met zijn vijven voort en blokkeert de hele baan. Een paar al te coole mannelijke Manhattanites rijden op hun Nike-ijshockeyschaatsen gespeeld onverschillig soepele rondjes, maar ik weet zeker dat ook hen de strakblauwe lucht, de stralende zon en de skycrapers die welwillend op ons neerkijken niet onverschillig laten.

Kinderen zonder coaches vallen om de haverklap om, maar ze hebben geen tijd om het op een krijsen te zetten. Ze krabbelen onmiddellijk weer op en gaan verder. Schaatsen is gewoon te leuk! Wie de komende dagen in Nederland het ijs op gaat: weet dat ik jaloers ben en lees van te voren even dit.

PS: De man van mijn zus heeft heel veel foto's gemaakt van ons schaatsavontuur. Zodra die in mijn mailbox belanden plaats ik ze hier.

PPS: Veel plezier met Oud & Nieuw, doe voorzichtig en heel veel geluk in 2009!

Obama!

De tv is minstens 50 jaar oud en heeft maar e e n kanaal. Een kleerhanger dient als antenne. De barman ijsbeert nerveus op en neer. Hij kan het niet aan om naar de tv te kijken, maar vraagt elke vijf minuten met gekruiste vingers hoe het er voor staat.

Even na tienen voorspellen de pollsters dat Ohio naar Obama gaat, waarmee hij een stevige voorsprong neemt op McCain. Mijn geliefde wordt overmoedig. "It's over now!" Ik klop het af op de bar. "It ain't over 'til it's over", zegt de serveerster. Michael en Michael, een homokoppel dat in de buurt woont en aan het eind van de bar zit, kunnen het ook nog niet geloven. "Ssjt, je brengt ongeluk!", zegt de kleinste Michael.

Na een uur staren naar cijfertjes, kaarten en statistieken wordt ineens een juichende menigte in Chicago in beeld gebracht. "Wat is er gebeurd? Waarom juichen ze?", vraagt de grote Michael. 

"President Elect" verschijnt in beeld. California is ook aan Obama toebedeeld en dat betekent dat het gedaan is. Het kost me een minuut om mezelf er van te overtuigen dat het echt waar is en dan is er blijdschap: tien keer Sinterklaas, twaalf verjaardagen, vijf goede rapporten bij elkaar opgeteld en dat tot de vijfde macht.

"God bless America!", juicht de barman. Hij springt eerst op en neer, omhelst dan een voor een alle vrouwen in de bar en geeft de mannen een hand. Iedereen wordt gratis bijgeschonken. "Niet aan mijn baas vertellen hoor!", zegt hij. Iemand deelt buttons uit met een foto van Obama en "Victory" er op. Toch goed dat hij zijn bijgeloof kon overwinnen om die buttons deze week of misschien al een maand geleden ergens te laten maken.

Op tv zien we Oprah, haar ogen nog groter dan normaal, en Jesse Jackson, die niet kan ophouden met huilen. Tijdens McCain's speech wordt het heel stil. Hier wordt Geschiedenis geschreven. En als Obama in beeld komt krijg ik een lach op mijn gezicht die ik eigenlijk, een dag later, nog steeds maar moeilijk kan onderdrukken.

Op straat toeteren de auto's. Voorbijgangers schreeuwen en juichen naar elkaar. Union Square staat helemaal vol. We scanderen afwisselend "Yes we can!" en "O-BA-MA". Een paar jongens klimmen in de lantaarnpalen, maar de politie is er snel bij om ze er uit te halen. We willen de L-trein nemen naar Brooklyn, maar ik pas er met mijn fiets echt niet meer bij. Vanavond maakt het niet uit. Ik fiets over Broadway naar de Williamsburg-brug en de lichtjes van de skyline zijn nog mooier dan normaal. 

Eenmaal in Williamsburg loop ik vast in het kloppende hart van mijn oude buurt, North 7th Street en Bedford Avenue. Honderden mensen dansen in de straat bij het geluid van Afrikaanse trommels. Een stevige batterij politie is aangerukt, maar de agenten blijven op een afstandje staan kijken. Ik merk dat ik honger heb en rijd om de feestende massa heen voor een punt pizza. Lauw, druipend van het vet, kaas, tomatensaus, slap deeg en anders niks - nooit smaakte dit essentiele onderdeel van het Amerikaanse dieet me beter dan nu.

Vanochtend werk ik wakker met nog steeds dat euforische, verliefde gevoel. Toen ik weer over de brug fietste naar Manhattan betrapte ik mezelf er op verbaasd te zijn dat de stad er zo hetzelfde bij lag. Ik had minstens verwacht dat het Empire State Building was ingepakt in een foto van Obama, of zo. Gelukkig zongen de bouwvakkers op 59th Street de "Lambada". Dat heb ik ze echt nog nooit eerder horen doen. Change is here.

Breadline

Te druk om een stukje te schrijven, maar dit plaatje kon ik jullie absoluut niet onthouden: New Yorkers in de rij voor een informatiesessie over werken bij de Amerikaanse belastingdienst, de IRS. En, een hemels geschenk voor de fotograaf, het regende ook nog eens vandaag. De foto schreeuwt: de recessie is begonnen. 

Mijn huisgenootje wees me op deze nu al canonische foto en het eerste woord dat me te binnen schoot was 'breadline'. Het probleem is dat ik niet weet of er een Nederlands equivalent voor is. Broodrij en gaarkeukenrij googelen leverde niks op. Weet iemand een vergelijkbare Nederlandse uitdrukking? Zo ja, laat alsjeblieft een berichtje achter. Ik ben benieuwd!

Bracelets for Obama

Today I walked down from my university to the by now familiar bike store on 96th Street (on this I don't want to make any further comments). The sun is shining. Ice cream vendors, bookstalls, and tables with chess players and their audiences crowd the Broadway sidewalk.

On the corner of 103rd Street a woman is selling old clothes, shoes, and books on a blanket. A victim of the credit crisis? Not necessarily: in this city it seems to be pretty normal to try and make a profit by selling stuff you don't need anymore on the sidewalk. One block down another woman is screaming into her cell phone. "This has never been a problem before. I can always take out money, I'm also the one who's paying the bills!" Oi, that does sound like an unwilling bank.

The other day a Dutch friend asked me whether New Yorkers were already lining up to take their money out of the bank. The answer is no, but that has probably more to do with the fact that most Americans don't have much savings, but mainly credit card debts instead.

At 100th Street four girls of about ten years old are sitting at a table, making and selling bracelets and necklaces. Child labor, after their parents lost their jobs managing funds on Wall Street? Then I see a handwritten sign: "Jewelry for Obama", it says. Another sign explains that all the proceeds from the sales will be donated to Barack Obama's campaign.

Making bracelets for Obama. Wow. Suddenly I feel so inadequate. I can't vote, but I haven't donated a single dollar to the campaign yet either. Maybe I should go busking with my cello for Obama, or sell cupcakes, or old-fashioned Dutch pancakes maybe?

Armbandjes voor Obama

Ik liep vandaag van de universiteit naar de jullie inmiddels welbekende fietsenwinkel op 96th Street (verder wil ik hier niks over kwijt). De zon schijnt. IJskraampjes, boekenstalletjes en tafeltjes met schakers en bijbehorende toeschouwers vullen de stoep van Broadway.

Op de hoek met 103rd Street verkoopt een vrouw oude kleren, schoenen en boeken op een kleedje. Een slachtoffer van de kredietcrisis? Dat hoeft niet per se: het is hier vrij normaal om op de stoep spullen die je zelf niet meer nodig hebt te gelde te maken. Even verderop schreeuwt een vrouw in haar mobiele telefoon. "Dit is nog nooit een probleem geweest. Ik kan altijd geld opnemen, ik ben ook degene die de rekeningen betaalt!" Oei, dat klinkt toch wel echt als een onwillige bank.

Overigens vroeg iemand mij laatst of mensen hier al in de rij staan om hun geld van de bank te halen. Het antwoord is nee, wat waarschijnlijk meer ligt aan het feit dat de meeste Amerikanen geen spaargeld, maar vooral creditcardschulden hebben.

Bij 100th Street zitten vier meisjes van een jaar of tien aan een tafeltje armbandjes en kettinkjes te maken en te verkopen. Kinderarbeid, nu hun ouders hun baan als fondsmanager zijn kwijtgeraakt? Dan zie ik een bordje: "Sieraden voor Obama". Een ander bordje legt uit dat de opbrengsten aan de campagne van Barack Obama zullen worden gedoneerd.

Kralen rijgen voor Obama. Wow. Ik voel me ineens enorm tekort schieten. Ik mag niet stemmen en heb ook nog geen enkele dollar overgemaakt. Misschien moet ik van het weekend gaan cello spelen voor Obama, of cake verkopen, of misschien oud-Hollandse pannekoeken?

A week without my bike

Last Sunday as I was about half-way through on my way from Greenpoint to Crown Heights, a 25 minutes bike ride, I noticed my rear wheel was a little bit off. I stop to see what's wrong. Bam. The tube has exploded. I got off my bike just in time. The tire is ripped. I drag myself, and the bike home. Carrying my blue knight up the two flights of stairs he seems heavier than normal.

On Monday I went to the bike shop close to school, on 96th Street and Broadway. "What size is the wheel?" Hm. I only measured the width of the rim: four bars less than 1 inch, but that doesn't mean anything to the store assistant. He calls the manager. "How old is the bike? What brand? What color? Aluminum?" "Eighties. Raleigh. Blue. No," I tell him. The diagnosis: a 27 inch tire, 1 and a quarter inch wide.

On Tuesday my roommate's boyfriend comes over to help me out. It's easy to take the rear wheel off. Tire off. Tube off. Tire on. Tube on. Inflate it. Psssjt. Tube out. It turns out we cut the tube pretty bad trying to force the new tire on with a lever. The stores are closed so we can't get a new tube, but we patch the puncture instead. To no avail. Half an hour later, when the tire and the inflated tube are both on again they still say "psssjt" unisono.

On Friday I walked the wheel to the nearest bike shop in Fort Greene. (Crown Heights doesn't have a bike shop yet. What a business opportunity!) The girl bike mechanic takes the tube out. There are about five cuts, neatly arranged around the patch. "What did you do? The tire is brand new!?" the girl says. I tell her the story. She puts on a new tube, and sells me a pink plastic lever. Much safer.

By now my bike has a sound and solid rear wheel again, although both my roommate's boyfriend came to the rescue again (for some reason it didn't occur to me to deflate the tire a little bit in order to squeeze it in between the brake pads), and my boyfriend, who finally ended a long bikeless week Saturday evening, surrounded by the partying crowd in the East Village on the sidewalk of 2nd Street.

I know, I'm also very disappointed in my Dutch, tough, independent self.

PS: Apologies for not writing an English edition of the last post. It was about Sarah Palin. And about Obama. And a squirrel. If enough of you get mad at me for this, I will translate it, although it well be very out-of-date by now.

Een week met zonder fiets

Vorige week zondagmiddag fietste ik van Greenpoint naar Crown Heights. Een ritje van vijfentwintig minuten. Net over de helft doet mijn achterwiel ineens raar. Ik stop om te kijken wat er loos is. Bam. Binnenband ontploft. Net op tijd afgestapt. De buitenband is gescheurd. Met de fiets aan de hand sjok ik naar huis. Als ik mijn kreupele blauwe ros de trap opdraag lijkt hij zwaarder dan normaal.

Maandag ga ik naar de fietswinkel in de buurt van de universiteit, op 96th Street en Broadway. "Wat is de diameter van het wiel?" Hm. Ik heb alleen de breedte van de velg opgemeten: vier streepjes minder dan 1 inch, maar daar heeft de verkoper niks aan. Hij haalt zijn chef erbij. "Hoe oud is je fiets? Wat voor merk? Wat voor kleur? Aluminium frame?" "Jaren tachtig. Raleigh. Blauw. Nee", zeg ik. De diagnose: een band van 27 inch in diameter en 1 en een kwart inch breed.

Dinsdag komt de vriend van mijn huisgenootje helpen. Het achterwiel hebben we er zo uit. Buitenband eraf. Binnenband eraf. Buitenband erop. Binnenband erin. Oppompen. Pssssjt. Binnenband eruit. We hebben de band een stevige snee toegediend toen we de nieuwe buitenband erop probeerden te zetten met de bandenlichters. De winkels zijn dicht dus een nieuwe band kunnen we niet gaan halen. De band plakken kan wel. Het mag niet baten. Als binnen- en buitenband er een half uur later weer opzitten zeggen ze samen bij het oppompen nog steeds "psssjt".

Vrijdag loop ik met het wiel naar de dichtsbijzijnde fietswinkel, in Fort Greene. (Crown Heights heeft geen fietswinkel. Een gat in de markt!) De fietsenmaakster haalt de binnenband eruit. Een stuk of vijf stevige sneeen, keurig om de plakker gegroepeerd. "Hoe heb je dat gedaan, de band is splinternieuw!?", zegt ze verbaasd. Ik doe mijn relaas. Ze legt een nieuwe binnenband om het wiel en verkoopt me een roze plastic bandenlichter. Een stuk veiliger.

Inmiddels zit het achterwiel er weer goed op, met hulp van opnieuw de vriend van mijn huisgenootje (ik kon helaas niet in mijn eentje op het geniale idee komen, de band een beetje leeg te laten lopen om het wiel tussen de remblokjes te krijgen) en mijn vriendje, die zaterdagavond tussen het uitgaanspubliek in de East Village op de stoep van 2nd Street definitief een einde maakte aan een lange week zonder fiets.

Ik weet het, ik had zelf ook beter verwacht van een gezonde, zelfstandige, Hollandse meid.

Oud nieuws

Wanneer is iets oud nieuws? Wat twee dagen geleden is gebeurd kan morgen niet meer in de krant. Over wat ik anderhalve week geleden heb meegemaakt kan ik nu eigenlijk niet meer schrijven op mijn website. Maar soms wordt oud nieuws nieuw nieuws. Dat Jacqueline Cramer al dan niet in de jaren tachtig een linksig manifest ondertekende. Wat Sarah Palin twee jaar geleden uitspookte op een regenachtige dinsdagmiddag in small-town Alaska kan zomaar morgen de krantenkoppen halen.

Toen ik in 2007 een semester aan een Amerikaanse universiteit studeerde kwam ik erachter dat ik eigenlijk nog nooit 'echt' hard had gestudeerd. Na drie weken aan een andere Amerikaanse universiteit moet ik hetzelfde zeggen. Mijn eerste schrift is vol, de eerste pen leeg en, gek genoeg, ik vind het nog steeds leuk. Het nadeel is dat ik heb verzaakt dit blog goed bij te houden. 

Ik zal nu verslag doen van enkele hoogtepunten, maar in kort bestek, om te voorkomen dat mij hetzelfde overkomt als Thucydides. Het einde van de Peloppenische oorlog heeft hij niet beschreven, terwijl hij elders zegt dat hij dit wel heeft meegemaakt. Waarschijnlijk is hij gestorven voordat hij zijn boek kon afmaken.

Op 11 september, het zevende 'jubileum' van 9/11, kwamen John McCain en Barack Obama naar mijn universiteit. Niet om met elkaar in debat te gaan, vanwege 11 september hadden ze een staakt-het-vuren afgekondigd, maar om te discussieren. Ik was niet in de prijzen gevallen voor een kaartje voor de bijeenkomst, maar de discussie werd op een scherm live uitgezonden op de campus.

De combinatie 11 september en twee presidentskandidaten op bezoek had geleid tot een stevige politie-aanwezigheid. Vlak voor aanvang van de bijeenkomst zat ik nog even in de bieb te studeren. De academische stilte werd verstoord door politiemannen die luid overleggend binnenkwamen. Ze hadden enorme rugzakken met, denk ik, mitrailleurs er in op hun rug. Stiekem was ik een beetje teleurgesteld toen ze deze niet ter plekke uitpakten om zich bij het raam te posteren, maar in plaats daarvan hun inspectieronde door het gebouw vervolgden.

Tijdens de discussie werd er voor Obama hard geklapt en gejoeld en naar McCain af en toe beschaafd 'boe' geroepen. Toen McCain zei dat Amerika het enige land ter wereld is dat het idee van gelijkheid echt in de praktijk brengt wisselde ik een betekenisvolle blik met een andere buitenlandse studente. 

Obama, zelf alumnus van mijn universiteit, zei dat de wervingsorganisatie van het leger moet worden toegelaten op de campus. Dat de soldatenwervers ten tijde van de Vietnam-oorlog waren verbannen van de universiteit noemde hij een vergissing. De studenten raakten hiervan een beetje in de war. McCain had enkele minuten geleden nog hetzelfde standpunt verkondigd waarop protesterende geluiden klonken. Nu bleef het ongemakkelijk stil.

Dinsdag tijdens een etentje bij mij thuis met vooral politicologen voerde nervositeit de boventoon. De angst dat Obama niet gaat winnen neemt toe, vooral na de onwaarschijnlijk succesvolle lancering van het fenomeen Palin. "Ik heb het gehad met democratie. Als McCain wint is dat omdat te veel Amerikanen te achterlijk zijn. Oligarchie is de oplossing en ik verhuis naar Canada", aldus een New Yorkse PhD-student met vriendelijke ogen en een verlegen lach.

Verder heb ik een eekhoorn overreden met mijn fiets. Het beestje heeft het gelukkig overleefd, maar wel met een enigszins slepend achterlijf. Mijn vriend leerde me na afloop een belangrijke les: probeer nooit een eekhoorn te ontwijken, maar ga er recht op af. Op het moment dat jij bij de eekhoorn bent is de eekhoorn altijd al weer ergens anders.

Tegelijkertijd breidt de financiele crisis zich nog steeds uit. Fannie, Freddie, Lehman en AIG vielen om. Amerika stevent af op een ouderwetse staatseconomie en wij bereiden ons voor op maanden van witte bonen in tomatensaus. 

Tot slot wil ik de Amsterdammers het volgende niet onthouden. De New York Times wijdt dit weekend een groot deel van zijn reismagazine aan 'the reigning capital of cool'. Alsof er nog niet genoeg toeristen onze dierbare hoofdstad onveilig maken.

BCE

"Sallust lived from 86 BCE until 35 BCE." The professor has to shout to beat the perpetual ringing of sirens. "Does everybody know what BCE means?" "It's probably Before Christ with an extra 'e'," I tell myself without speaking up. "Has anyone never heard this term before?" she asks. I decide to be honest, and raise my hand.

"It's short for before common era," the professor says. "Ah, now I get it, very politically correct," I say in a laughing voice. The girl in front of me turns around and gives me an angry look. "After all, the Romans weren't Christians either of course," the professor says without even a hint of irony. Being politically correct is no joke in the US.

I dropped the Sallust-course. Luckily there are a few other (British!) professors around who do still have the heart to refer to the year of the Lord. Amen.

BCE

"Sallustius leefde van 86 BCE tot 35 BCE", schreeuwt de docente boven de hier altijd gierende sirenes uit. "Weet iedereen wat BCE betekent?" "Zal wel Before Christ met een 'e' erachter zijn", denk ik bij mijzelf. "Is er iemand die deze term nog nooit gehoord heeft?" Ik besluit eerlijk te zijn en steek mijn hand op.

"Het staat voor before common era", zegt de docente. "Ah, ik snap het, zeer politiek correct", zeg ik lachend. Het meisje dat voor me zit draait zich om en kijkt me boos aan. "Goed beschouwd waren de Romeinen natuurlijk ook geen Christenen", zegt de docente met een ernstig gezicht. Politieke correctheid is in de VS niet om te lachen. 

Ik heb het Sallustius-vak laten vallen. Gelukkig zijn er een aantal andere (Britse!) docenten die het jaar van de Heer nog wel in acht durven te nemen. Amen.

Rio on my block

In the US Labor Day was celebrated last Monday, on September 1, whereas in Europe this is done on May 1. Strange? In the late 19th century Americans felt the European Labor Day celebrations were a little bit too communist for their taste, so they decided to celebrate the union's struggles on the first Monday of September, giving workers a day off.

In Crown Heights they don't sing L'Internationale on Labor Day, like they do in Europe, they have a Brazilian style carnival instead. All day long carnival floats with lots of glitter, feathers, colors and flags for every Caribbean island you can think of filed along the Eastern Parkway, a few blocks from where I live. In my neighborhood the laborers' day is devoted to the West Indian American Day Carnival, a festival for Afro-American New Yorkers to celebrate there Caribbean roots.

I learned a lot from the parade. What the flag of Barbados looks like - blue and yellow with a black pitchfork on it. The newest fashion trend - a skimpy T-shaped piece of fabric with a Louis Vuitton motif strapped with a thin wire. And the dance move every 13-year old girl has to know - rhythmically rubbing your butt against the crotch of a guy standing behind you while bending over as far as you can.

Barack Obama was omnipresent. T-shirts with his image on them were on display right next to ones with Martin Luther King and Bob Marley on them. There were Obama pins, Obama banners and an Obama truck. The veneration peaked as the last carnival trucks passed by holding - judging by the excitement around me - famous music heroes.

"We love you Obama," blasted from the speakers. "O-ba-ma, O-ba-ma, O-ba-ma," the dancing, sweaty crowd answered. "When I say 'We-love-you-Obama' I want to see all your flags up in the air," the lead singer shouts. Around me the flag of Barbados waves in the air, and a Haitian flag, a Jamaican flag, St Vincent's flag and innumerable other flags, but I 

don't know to which islands they belong. Obama has won over the Caribbean, next stop will be the US.

Rio om de hoek

Het is vandaag Labor Day, Dag van de Arbeid. Raar? Eind negentiende eeuw vonden de Amerikanen 1 mei een wat te communistische datum en kozen daarom de eerste maandag van september om de strijd van de vakbonden te gedenken met een extra dagje vrij voor de arbeider.

In Crown Heights wordt vandaag echter niet de Internationale aangeheven, maar een carnaval van Braziliaanse proporties aangericht. Over de Eastern Parkway, een paar blokken van mijn huis, trekken de hele dag praalwagens met veel glitter, veren, kleuren en vlaggen van elk denkbaar Caribisch eiland voorbij. De extra vrije dag wordt handig gebruikt voor het West Indian American Day Carnival, waarbij Afro-American New Yorkers met Caribische wortels hun achtergrond 'vieren'. 

Ik heb veel geleerd vandaag. Hoe de vlag van Barbados er uit ziet - blauw met geel met een zwarte drietand. Wat de nieuwe modetrends zijn - een minuscuul T-vormig stukje stof met Louis Vuitton print dat tepels en navel bedekt en op de rug bij elkaar wordt gehouden met een dun touwtje. En welke dansmove ieder dertienjarig meisje op zijn minst onder de knie moet hebben - met je billen ritmisch tegen het kruis van een jongen die achter je staat aanschuren en ondertussen zo ver mogelijk voorover buigen.

Verder stond de dag in het teken van Barack Obama. T-shirts met zijn beeltenis hingen gebroederlijk naast exemplaren met Martin Luther King en Bob Marley er op. Er waren Obama-buttons, Obama-spandoeken en een Obama-vrachtwagen. De verering bereikte zijn hoogtepunt bij de laatste praalwagens die - aan de opwinding om mij heen af te lezen - beroemde muziekhelden meevoerden. 

"We love you Obama," schalt uit de boxen. "O-ba-ma, O-ba-ma, O-ba-ma," antwoordt de dansende, zwetende menigte. "Als ik zeg 'We-love-you-Obama' wil ik alle vlaggen in de lucht zien," zegt de frontzanger. Om mij heen wordt met de vlag van Barbados gewapperd, maar ook met die van Haiti, Jamaica, St Vincent en van vast nog een heel aantal eilanden en eilandjes waar ik de nationale kleuren niet van ken. Obama heeft de Caraiben in zijn zak, nu de Verenigde Staten nog.

 

Albany

"Wanna go up to Albany?" I look to the left to see who's talking. A guy in an outfit that would easily take you to Paris in the Tour de France has come up behind me. "Uhm, no, I'm on my way to school," I tell him. Yesterday it took me an hour and twenty minutes to bike from my home in Crown Heights, Brooklyn to Columbia on the Upper West Side, but I hope to set a new personal best today.

"What do you study?," the South-European looking cyclist asks me. "Classics." "Wow, how many Classics," he asks. I explain to him that I don't study world literature's greatest hits, but dead languages. It doesn't make a difference to him, he finds it equally fascinating.

While we make a left turn in Riverside Park at full speed he introduces himself as Enrique, born in Madrid, but a US resident for most of his life. "Let's meet up sometime, to talk about Classics some more, or go for a bike ride," Enrique continues. "Maybe," I reply.

Enrique suddenly sits up, and lets go of his handlebars. He reaches to the pocket on the back of his shirt to get something, and gives it to me. It's not a bottle of energy drink, or a granola bar, but his business card. Aren't they useful, those shirt pockets. "I'm off now, call me," Enrique says, as he sprints away from me with unmistakable South-European machismo. I improved my Crown Heights - Columbia PB with 15 minutes.

Albany

"Fiets je mee naar Albany?" Ik kijk naar links waar de stem vandaan kwam. Een man in een outfit die in de Tour de France niet zou misstaan is naast me komen fietsen. "Uh nee, ik ben op weg naar de universiteit", zeg ik. Gisteren deed ik er een uur en twintig minuten over van mijn huis in Crown Heights, Brooklyn, naar de Columbia universiteit op de Upper West Side, maar ik hoop vandaag mijn persoonlijke record te verbeteren.

"Wat studeer je?", vraagt de Zuid-Europees uitziende coureur. "Classics", zeg ik. "Wow, hoeveel classics?", vraagt hij. Ik leg uit dat ik niet de greatest hits van de wereldliteratuur bestudeer, maar dooie talen. Het maakt hem niet uit, ook dat vindt 'ie reuze interessant.

Terwijl we op volle snelheid een bochtje nemen in Riverside Park stelt hij zich voor als Enrique, geboren in Madrid, maar al bijna zijn hele leven in de VS. "Laten we een keer afspreken, dan kunnen we verder praten over Classics, of een fietstocht maken", zegt Enrique. "Wie weet", antwoord ik.

Enrique laat zijn stuur los en gaat recht op zitten. Hij pakt iets uit het achterzakje van zijn fietsshirt en geeft het aan me. Het is geen flesje sportdrank of een mueslireep, maar zijn visitekaartje. Handig hoor, zakjes op je shirt. "Ik ga nu, bel me", zegt Enrique om vervolgens met onmiskenbaar Zuid-Europees machismo van me weg te sprinten. Ik verbeter mijn Crown Heights - Columbia PR met een kwartier.

A Website

No Facebook. No MySpace. No Hyves (= Dutch MySpace). Not LinkedIn. But now I do have a website. Getting ready to once again move from my native Dutch soil to Brooklyn, NY, I decided I had to have a website. So here it is, welcome!

I intend to regularly publish short pieces here, in Dutch and in English. Why, how often, about what? I have no idea. Just wait and see.

Tomorrow I have an appointment at the American consulate in Amsterdam. I hope the brave and the free will be merciful, and will put the right sticker in my passport.

Once that hurdle is taken I'll continue here.

Een Website

Geen Hyves. Geen Facebook. Geen MySpace. Niet LinkedIn. Maar wel een website. Vlak voor ik andermaal mijn Nederlandse geboortegrond ga verruilen voor Brooklyn, NY heb ik besloten dat ik een website moet. Dus, bij deze, welkom.

Mijn plan is om op deze plek in het Nederlands en in het Engels voortaan met enige regelmaat een stukje te publiceren. Waarom, waar over of hoe vaak? Geen idee. Wacht maar af.

Morgen moet ik naar het Amerikaanse consulaat in Amsterdam. Ik hoop dat the brave and the free (de moedige en de vrije) me genadig zijn en de juiste sticker in mijn paspoort zullen plakken.

Als die horde eenmaal genomen is praten we hier verder.