Een week met zonder fiets

Vorige week zondagmiddag fietste ik van Greenpoint naar Crown Heights. Een ritje van vijfentwintig minuten. Net over de helft doet mijn achterwiel ineens raar. Ik stop om te kijken wat er loos is. Bam. Binnenband ontploft. Net op tijd afgestapt. De buitenband is gescheurd. Met de fiets aan de hand sjok ik naar huis. Als ik mijn kreupele blauwe ros de trap opdraag lijkt hij zwaarder dan normaal.

Maandag ga ik naar de fietswinkel in de buurt van de universiteit, op 96th Street en Broadway. "Wat is de diameter van het wiel?" Hm. Ik heb alleen de breedte van de velg opgemeten: vier streepjes minder dan 1 inch, maar daar heeft de verkoper niks aan. Hij haalt zijn chef erbij. "Hoe oud is je fiets? Wat voor merk? Wat voor kleur? Aluminium frame?" "Jaren tachtig. Raleigh. Blauw. Nee", zeg ik. De diagnose: een band van 27 inch in diameter en 1 en een kwart inch breed.

Dinsdag komt de vriend van mijn huisgenootje helpen. Het achterwiel hebben we er zo uit. Buitenband eraf. Binnenband eraf. Buitenband erop. Binnenband erin. Oppompen. Pssssjt. Binnenband eruit. We hebben de band een stevige snee toegediend toen we de nieuwe buitenband erop probeerden te zetten met de bandenlichters. De winkels zijn dicht dus een nieuwe band kunnen we niet gaan halen. De band plakken kan wel. Het mag niet baten. Als binnen- en buitenband er een half uur later weer opzitten zeggen ze samen bij het oppompen nog steeds "psssjt".

Vrijdag loop ik met het wiel naar de dichtsbijzijnde fietswinkel, in Fort Greene. (Crown Heights heeft geen fietswinkel. Een gat in de markt!) De fietsenmaakster haalt de binnenband eruit. Een stuk of vijf stevige sneeen, keurig om de plakker gegroepeerd. "Hoe heb je dat gedaan, de band is splinternieuw!?", zegt ze verbaasd. Ik doe mijn relaas. Ze legt een nieuwe binnenband om het wiel en verkoopt me een roze plastic bandenlichter. Een stuk veiliger.

Inmiddels zit het achterwiel er weer goed op, met hulp van opnieuw de vriend van mijn huisgenootje (ik kon helaas niet in mijn eentje op het geniale idee komen, de band een beetje leeg te laten lopen om het wiel tussen de remblokjes te krijgen) en mijn vriendje, die zaterdagavond tussen het uitgaanspubliek in de East Village op de stoep van 2nd Street definitief een einde maakte aan een lange week zonder fiets.

Ik weet het, ik had zelf ook beter verwacht van een gezonde, zelfstandige, Hollandse meid.