Breadline

Te druk om een stukje te schrijven, maar dit plaatje kon ik jullie absoluut niet onthouden: New Yorkers in de rij voor een informatiesessie over werken bij de Amerikaanse belastingdienst, de IRS. En, een hemels geschenk voor de fotograaf, het regende ook nog eens vandaag. De foto schreeuwt: de recessie is begonnen. 

Mijn huisgenootje wees me op deze nu al canonische foto en het eerste woord dat me te binnen schoot was 'breadline'. Het probleem is dat ik niet weet of er een Nederlands equivalent voor is. Broodrij en gaarkeukenrij googelen leverde niks op. Weet iemand een vergelijkbare Nederlandse uitdrukking? Zo ja, laat alsjeblieft een berichtje achter. Ik ben benieuwd!

Bracelets for Obama

Today I walked down from my university to the by now familiar bike store on 96th Street (on this I don't want to make any further comments). The sun is shining. Ice cream vendors, bookstalls, and tables with chess players and their audiences crowd the Broadway sidewalk.

On the corner of 103rd Street a woman is selling old clothes, shoes, and books on a blanket. A victim of the credit crisis? Not necessarily: in this city it seems to be pretty normal to try and make a profit by selling stuff you don't need anymore on the sidewalk. One block down another woman is screaming into her cell phone. "This has never been a problem before. I can always take out money, I'm also the one who's paying the bills!" Oi, that does sound like an unwilling bank.

The other day a Dutch friend asked me whether New Yorkers were already lining up to take their money out of the bank. The answer is no, but that has probably more to do with the fact that most Americans don't have much savings, but mainly credit card debts instead.

At 100th Street four girls of about ten years old are sitting at a table, making and selling bracelets and necklaces. Child labor, after their parents lost their jobs managing funds on Wall Street? Then I see a handwritten sign: "Jewelry for Obama", it says. Another sign explains that all the proceeds from the sales will be donated to Barack Obama's campaign.

Making bracelets for Obama. Wow. Suddenly I feel so inadequate. I can't vote, but I haven't donated a single dollar to the campaign yet either. Maybe I should go busking with my cello for Obama, or sell cupcakes, or old-fashioned Dutch pancakes maybe?

Armbandjes voor Obama

Ik liep vandaag van de universiteit naar de jullie inmiddels welbekende fietsenwinkel op 96th Street (verder wil ik hier niks over kwijt). De zon schijnt. IJskraampjes, boekenstalletjes en tafeltjes met schakers en bijbehorende toeschouwers vullen de stoep van Broadway.

Op de hoek met 103rd Street verkoopt een vrouw oude kleren, schoenen en boeken op een kleedje. Een slachtoffer van de kredietcrisis? Dat hoeft niet per se: het is hier vrij normaal om op de stoep spullen die je zelf niet meer nodig hebt te gelde te maken. Even verderop schreeuwt een vrouw in haar mobiele telefoon. "Dit is nog nooit een probleem geweest. Ik kan altijd geld opnemen, ik ben ook degene die de rekeningen betaalt!" Oei, dat klinkt toch wel echt als een onwillige bank.

Overigens vroeg iemand mij laatst of mensen hier al in de rij staan om hun geld van de bank te halen. Het antwoord is nee, wat waarschijnlijk meer ligt aan het feit dat de meeste Amerikanen geen spaargeld, maar vooral creditcardschulden hebben.

Bij 100th Street zitten vier meisjes van een jaar of tien aan een tafeltje armbandjes en kettinkjes te maken en te verkopen. Kinderarbeid, nu hun ouders hun baan als fondsmanager zijn kwijtgeraakt? Dan zie ik een bordje: "Sieraden voor Obama". Een ander bordje legt uit dat de opbrengsten aan de campagne van Barack Obama zullen worden gedoneerd.

Kralen rijgen voor Obama. Wow. Ik voel me ineens enorm tekort schieten. Ik mag niet stemmen en heb ook nog geen enkele dollar overgemaakt. Misschien moet ik van het weekend gaan cello spelen voor Obama, of cake verkopen, of misschien oud-Hollandse pannekoeken?

A week without my bike

Last Sunday as I was about half-way through on my way from Greenpoint to Crown Heights, a 25 minutes bike ride, I noticed my rear wheel was a little bit off. I stop to see what's wrong. Bam. The tube has exploded. I got off my bike just in time. The tire is ripped. I drag myself, and the bike home. Carrying my blue knight up the two flights of stairs he seems heavier than normal.

On Monday I went to the bike shop close to school, on 96th Street and Broadway. "What size is the wheel?" Hm. I only measured the width of the rim: four bars less than 1 inch, but that doesn't mean anything to the store assistant. He calls the manager. "How old is the bike? What brand? What color? Aluminum?" "Eighties. Raleigh. Blue. No," I tell him. The diagnosis: a 27 inch tire, 1 and a quarter inch wide.

On Tuesday my roommate's boyfriend comes over to help me out. It's easy to take the rear wheel off. Tire off. Tube off. Tire on. Tube on. Inflate it. Psssjt. Tube out. It turns out we cut the tube pretty bad trying to force the new tire on with a lever. The stores are closed so we can't get a new tube, but we patch the puncture instead. To no avail. Half an hour later, when the tire and the inflated tube are both on again they still say "psssjt" unisono.

On Friday I walked the wheel to the nearest bike shop in Fort Greene. (Crown Heights doesn't have a bike shop yet. What a business opportunity!) The girl bike mechanic takes the tube out. There are about five cuts, neatly arranged around the patch. "What did you do? The tire is brand new!?" the girl says. I tell her the story. She puts on a new tube, and sells me a pink plastic lever. Much safer.

By now my bike has a sound and solid rear wheel again, although both my roommate's boyfriend came to the rescue again (for some reason it didn't occur to me to deflate the tire a little bit in order to squeeze it in between the brake pads), and my boyfriend, who finally ended a long bikeless week Saturday evening, surrounded by the partying crowd in the East Village on the sidewalk of 2nd Street.

I know, I'm also very disappointed in my Dutch, tough, independent self.

PS: Apologies for not writing an English edition of the last post. It was about Sarah Palin. And about Obama. And a squirrel. If enough of you get mad at me for this, I will translate it, although it well be very out-of-date by now.

Een week met zonder fiets

Vorige week zondagmiddag fietste ik van Greenpoint naar Crown Heights. Een ritje van vijfentwintig minuten. Net over de helft doet mijn achterwiel ineens raar. Ik stop om te kijken wat er loos is. Bam. Binnenband ontploft. Net op tijd afgestapt. De buitenband is gescheurd. Met de fiets aan de hand sjok ik naar huis. Als ik mijn kreupele blauwe ros de trap opdraag lijkt hij zwaarder dan normaal.

Maandag ga ik naar de fietswinkel in de buurt van de universiteit, op 96th Street en Broadway. "Wat is de diameter van het wiel?" Hm. Ik heb alleen de breedte van de velg opgemeten: vier streepjes minder dan 1 inch, maar daar heeft de verkoper niks aan. Hij haalt zijn chef erbij. "Hoe oud is je fiets? Wat voor merk? Wat voor kleur? Aluminium frame?" "Jaren tachtig. Raleigh. Blauw. Nee", zeg ik. De diagnose: een band van 27 inch in diameter en 1 en een kwart inch breed.

Dinsdag komt de vriend van mijn huisgenootje helpen. Het achterwiel hebben we er zo uit. Buitenband eraf. Binnenband eraf. Buitenband erop. Binnenband erin. Oppompen. Pssssjt. Binnenband eruit. We hebben de band een stevige snee toegediend toen we de nieuwe buitenband erop probeerden te zetten met de bandenlichters. De winkels zijn dicht dus een nieuwe band kunnen we niet gaan halen. De band plakken kan wel. Het mag niet baten. Als binnen- en buitenband er een half uur later weer opzitten zeggen ze samen bij het oppompen nog steeds "psssjt".

Vrijdag loop ik met het wiel naar de dichtsbijzijnde fietswinkel, in Fort Greene. (Crown Heights heeft geen fietswinkel. Een gat in de markt!) De fietsenmaakster haalt de binnenband eruit. Een stuk of vijf stevige sneeen, keurig om de plakker gegroepeerd. "Hoe heb je dat gedaan, de band is splinternieuw!?", zegt ze verbaasd. Ik doe mijn relaas. Ze legt een nieuwe binnenband om het wiel en verkoopt me een roze plastic bandenlichter. Een stuk veiliger.

Inmiddels zit het achterwiel er weer goed op, met hulp van opnieuw de vriend van mijn huisgenootje (ik kon helaas niet in mijn eentje op het geniale idee komen, de band een beetje leeg te laten lopen om het wiel tussen de remblokjes te krijgen) en mijn vriendje, die zaterdagavond tussen het uitgaanspubliek in de East Village op de stoep van 2nd Street definitief een einde maakte aan een lange week zonder fiets.

Ik weet het, ik had zelf ook beter verwacht van een gezonde, zelfstandige, Hollandse meid.