Oud nieuws

Wanneer is iets oud nieuws? Wat twee dagen geleden is gebeurd kan morgen niet meer in de krant. Over wat ik anderhalve week geleden heb meegemaakt kan ik nu eigenlijk niet meer schrijven op mijn website. Maar soms wordt oud nieuws nieuw nieuws. Dat Jacqueline Cramer al dan niet in de jaren tachtig een linksig manifest ondertekende. Wat Sarah Palin twee jaar geleden uitspookte op een regenachtige dinsdagmiddag in small-town Alaska kan zomaar morgen de krantenkoppen halen.

Toen ik in 2007 een semester aan een Amerikaanse universiteit studeerde kwam ik erachter dat ik eigenlijk nog nooit 'echt' hard had gestudeerd. Na drie weken aan een andere Amerikaanse universiteit moet ik hetzelfde zeggen. Mijn eerste schrift is vol, de eerste pen leeg en, gek genoeg, ik vind het nog steeds leuk. Het nadeel is dat ik heb verzaakt dit blog goed bij te houden. 

Ik zal nu verslag doen van enkele hoogtepunten, maar in kort bestek, om te voorkomen dat mij hetzelfde overkomt als Thucydides. Het einde van de Peloppenische oorlog heeft hij niet beschreven, terwijl hij elders zegt dat hij dit wel heeft meegemaakt. Waarschijnlijk is hij gestorven voordat hij zijn boek kon afmaken.

Op 11 september, het zevende 'jubileum' van 9/11, kwamen John McCain en Barack Obama naar mijn universiteit. Niet om met elkaar in debat te gaan, vanwege 11 september hadden ze een staakt-het-vuren afgekondigd, maar om te discussieren. Ik was niet in de prijzen gevallen voor een kaartje voor de bijeenkomst, maar de discussie werd op een scherm live uitgezonden op de campus.

De combinatie 11 september en twee presidentskandidaten op bezoek had geleid tot een stevige politie-aanwezigheid. Vlak voor aanvang van de bijeenkomst zat ik nog even in de bieb te studeren. De academische stilte werd verstoord door politiemannen die luid overleggend binnenkwamen. Ze hadden enorme rugzakken met, denk ik, mitrailleurs er in op hun rug. Stiekem was ik een beetje teleurgesteld toen ze deze niet ter plekke uitpakten om zich bij het raam te posteren, maar in plaats daarvan hun inspectieronde door het gebouw vervolgden.

Tijdens de discussie werd er voor Obama hard geklapt en gejoeld en naar McCain af en toe beschaafd 'boe' geroepen. Toen McCain zei dat Amerika het enige land ter wereld is dat het idee van gelijkheid echt in de praktijk brengt wisselde ik een betekenisvolle blik met een andere buitenlandse studente. 

Obama, zelf alumnus van mijn universiteit, zei dat de wervingsorganisatie van het leger moet worden toegelaten op de campus. Dat de soldatenwervers ten tijde van de Vietnam-oorlog waren verbannen van de universiteit noemde hij een vergissing. De studenten raakten hiervan een beetje in de war. McCain had enkele minuten geleden nog hetzelfde standpunt verkondigd waarop protesterende geluiden klonken. Nu bleef het ongemakkelijk stil.

Dinsdag tijdens een etentje bij mij thuis met vooral politicologen voerde nervositeit de boventoon. De angst dat Obama niet gaat winnen neemt toe, vooral na de onwaarschijnlijk succesvolle lancering van het fenomeen Palin. "Ik heb het gehad met democratie. Als McCain wint is dat omdat te veel Amerikanen te achterlijk zijn. Oligarchie is de oplossing en ik verhuis naar Canada", aldus een New Yorkse PhD-student met vriendelijke ogen en een verlegen lach.

Verder heb ik een eekhoorn overreden met mijn fiets. Het beestje heeft het gelukkig overleefd, maar wel met een enigszins slepend achterlijf. Mijn vriend leerde me na afloop een belangrijke les: probeer nooit een eekhoorn te ontwijken, maar ga er recht op af. Op het moment dat jij bij de eekhoorn bent is de eekhoorn altijd al weer ergens anders.

Tegelijkertijd breidt de financiele crisis zich nog steeds uit. Fannie, Freddie, Lehman en AIG vielen om. Amerika stevent af op een ouderwetse staatseconomie en wij bereiden ons voor op maanden van witte bonen in tomatensaus. 

Tot slot wil ik de Amsterdammers het volgende niet onthouden. De New York Times wijdt dit weekend een groot deel van zijn reismagazine aan 'the reigning capital of cool'. Alsof er nog niet genoeg toeristen onze dierbare hoofdstad onveilig maken.

BCE

"Sallust lived from 86 BCE until 35 BCE." The professor has to shout to beat the perpetual ringing of sirens. "Does everybody know what BCE means?" "It's probably Before Christ with an extra 'e'," I tell myself without speaking up. "Has anyone never heard this term before?" she asks. I decide to be honest, and raise my hand.

"It's short for before common era," the professor says. "Ah, now I get it, very politically correct," I say in a laughing voice. The girl in front of me turns around and gives me an angry look. "After all, the Romans weren't Christians either of course," the professor says without even a hint of irony. Being politically correct is no joke in the US.

I dropped the Sallust-course. Luckily there are a few other (British!) professors around who do still have the heart to refer to the year of the Lord. Amen.

BCE

"Sallustius leefde van 86 BCE tot 35 BCE", schreeuwt de docente boven de hier altijd gierende sirenes uit. "Weet iedereen wat BCE betekent?" "Zal wel Before Christ met een 'e' erachter zijn", denk ik bij mijzelf. "Is er iemand die deze term nog nooit gehoord heeft?" Ik besluit eerlijk te zijn en steek mijn hand op.

"Het staat voor before common era", zegt de docente. "Ah, ik snap het, zeer politiek correct", zeg ik lachend. Het meisje dat voor me zit draait zich om en kijkt me boos aan. "Goed beschouwd waren de Romeinen natuurlijk ook geen Christenen", zegt de docente met een ernstig gezicht. Politieke correctheid is in de VS niet om te lachen. 

Ik heb het Sallustius-vak laten vallen. Gelukkig zijn er een aantal andere (Britse!) docenten die het jaar van de Heer nog wel in acht durven te nemen. Amen.

Rio on my block

In the US Labor Day was celebrated last Monday, on September 1, whereas in Europe this is done on May 1. Strange? In the late 19th century Americans felt the European Labor Day celebrations were a little bit too communist for their taste, so they decided to celebrate the union's struggles on the first Monday of September, giving workers a day off.

In Crown Heights they don't sing L'Internationale on Labor Day, like they do in Europe, they have a Brazilian style carnival instead. All day long carnival floats with lots of glitter, feathers, colors and flags for every Caribbean island you can think of filed along the Eastern Parkway, a few blocks from where I live. In my neighborhood the laborers' day is devoted to the West Indian American Day Carnival, a festival for Afro-American New Yorkers to celebrate there Caribbean roots.

I learned a lot from the parade. What the flag of Barbados looks like - blue and yellow with a black pitchfork on it. The newest fashion trend - a skimpy T-shaped piece of fabric with a Louis Vuitton motif strapped with a thin wire. And the dance move every 13-year old girl has to know - rhythmically rubbing your butt against the crotch of a guy standing behind you while bending over as far as you can.

Barack Obama was omnipresent. T-shirts with his image on them were on display right next to ones with Martin Luther King and Bob Marley on them. There were Obama pins, Obama banners and an Obama truck. The veneration peaked as the last carnival trucks passed by holding - judging by the excitement around me - famous music heroes.

"We love you Obama," blasted from the speakers. "O-ba-ma, O-ba-ma, O-ba-ma," the dancing, sweaty crowd answered. "When I say 'We-love-you-Obama' I want to see all your flags up in the air," the lead singer shouts. Around me the flag of Barbados waves in the air, and a Haitian flag, a Jamaican flag, St Vincent's flag and innumerable other flags, but I 

don't know to which islands they belong. Obama has won over the Caribbean, next stop will be the US.

Rio om de hoek

Het is vandaag Labor Day, Dag van de Arbeid. Raar? Eind negentiende eeuw vonden de Amerikanen 1 mei een wat te communistische datum en kozen daarom de eerste maandag van september om de strijd van de vakbonden te gedenken met een extra dagje vrij voor de arbeider.

In Crown Heights wordt vandaag echter niet de Internationale aangeheven, maar een carnaval van Braziliaanse proporties aangericht. Over de Eastern Parkway, een paar blokken van mijn huis, trekken de hele dag praalwagens met veel glitter, veren, kleuren en vlaggen van elk denkbaar Caribisch eiland voorbij. De extra vrije dag wordt handig gebruikt voor het West Indian American Day Carnival, waarbij Afro-American New Yorkers met Caribische wortels hun achtergrond 'vieren'. 

Ik heb veel geleerd vandaag. Hoe de vlag van Barbados er uit ziet - blauw met geel met een zwarte drietand. Wat de nieuwe modetrends zijn - een minuscuul T-vormig stukje stof met Louis Vuitton print dat tepels en navel bedekt en op de rug bij elkaar wordt gehouden met een dun touwtje. En welke dansmove ieder dertienjarig meisje op zijn minst onder de knie moet hebben - met je billen ritmisch tegen het kruis van een jongen die achter je staat aanschuren en ondertussen zo ver mogelijk voorover buigen.

Verder stond de dag in het teken van Barack Obama. T-shirts met zijn beeltenis hingen gebroederlijk naast exemplaren met Martin Luther King en Bob Marley er op. Er waren Obama-buttons, Obama-spandoeken en een Obama-vrachtwagen. De verering bereikte zijn hoogtepunt bij de laatste praalwagens die - aan de opwinding om mij heen af te lezen - beroemde muziekhelden meevoerden. 

"We love you Obama," schalt uit de boxen. "O-ba-ma, O-ba-ma, O-ba-ma," antwoordt de dansende, zwetende menigte. "Als ik zeg 'We-love-you-Obama' wil ik alle vlaggen in de lucht zien," zegt de frontzanger. Om mij heen wordt met de vlag van Barbados gewapperd, maar ook met die van Haiti, Jamaica, St Vincent en van vast nog een heel aantal eilanden en eilandjes waar ik de nationale kleuren niet van ken. Obama heeft de Caraiben in zijn zak, nu de Verenigde Staten nog.