Nationale reclamekampioenschappen

Gisteravond werd voor de drieenveertigste keer American Football gespeeld met als inzet de Superbowl. Ik ben sowieso niet kieskeurig als het om sport gaat - als ik ergens langer dan twintig minuten naar kijk kan ik me nog maar moeilijk losweken, van korfbal tot baanwielrennen - maar ik heb vorig jaar een speciale band opgebouwd met de Superbowl. Ik was op bezoek bij mijn geliefde in NY en lag geveld door buikgriep op de bank, niet echt heel goede timing. Maar omdat ik ziek was mocht ik de afstandsbediening hanteren en keken we de Superbowl. In een episch spannende wedstrijd versloeg de New Yorkse underdog The Giants de upperdog uit New England, The Patriots, de best denkbare uitkomst.

Dit jaar was ik niet ziek dus weigerde mijn vriend, die er een iets minder allesomvattende sportliefde op na houdt dan ik, met mij de Superbowl te kijken. Mijn huisgenoten zijn ook veel te intellectueel om zich te interesseren voor te grote en te dikke mannen met reuzeschoudervullingen die elkaar afslachten in sportverband, dus ik zocht mijn toevlucht tot vrienden van orkest om de wedstrijd te kijken. Zo zie je maar weer dat klassieke muzieknerds heus ook bredere interesses hebben.

Het was opnieuw een ontzettend spannende wedstrijd, alleen met een suboptimale uitkomst. Ondanks een fenomonale comeback van de underdog The Cardinals  uit Arizona (eerste finale ooit) wonnen The Steelers uit Pittsburgh voor de zesde keer de Superbowl en werden daarmee het meest succesvolle team ooit. (Politiek gezien was het wel weer een aardige uitkomst: McCain komt uit Arizona, terwijl Biden en Obama voor The Steelers zijn. Maar ja, de verkiezingen zijn over. Misschien moeten we het loslaten.)

Een wedstrijd die traditioneel samenvalt met de Superbowl is het maken van de duurste en beste reclamespot. American Football ligt door de spelregels ongeveer om de minuut stil en de wedstrijd wordt overvloedig gelardeerd met commerciele boodschappen. De reclamewereld haalt alles uit de kast en er zijn mensen die meer in deze strijd zijn geinteresseerd dan in de sportieve. De NRC-correspondent wist de reclames te verbinden met de verkiezing van Obama (het duurt vast niet lang meer of hij wordt ook verantwoordelijk gehouden voor het weer), maar ons viel iets anders op: het was recessiereclame. 

Er was minder besteed en dit vertaalde zich in minder spectaculaire reclames. En ook qua inhoud sloten de reclames aan op het bitterkoude economische klimaat. Hyundai bood klanten de mogelijkheid een auto te kopen onder de voorwaarde dat ze hem terug mogen brengen als ze hun baan verliezen. Het bedrijf Cash4Gold moedigde in een hilarische low budget reclame (bekijk hem hier) mensen die krap bij kas zitten aan hun goud in te komen wisselen voor contant geld. Ik heb geen baan, geen rijbewijs en geen goud dus ik heb er persoonlijk weinig aan, maar beide spotjes passen wel goed in de huidige economisch depressieve sfeer.

Now, for something completely different, hier nog de foto's van het schaatsen die ik had beloofd: